Ξεκινωντας μια κουβεντα για τη βιολογικη μελισσοκομια, θελω να τονισω οτι οι αποψεις μου, που στηριζονται σε προσωπικη εμπειρια, δεν ειναι απαραιτητα σωστες και μοναδικες. Αλλωστε γι'αυτο υπαρχει ο διαλογος. Στη βιο-μελ\μια η τροφοδοσια απαγορευετε ρητα. Γι'αυτο λοιπον ενας μελισσοκομος που ασκει συμβατη μελ\μια με διαφορες πρακτικες (σιροπιασμα,διαφορα υποκαταστατα) εχει παραγωγικο ως και πανω απο το 90% του ζωικου κεφαλαιου του, σε αντιθεση με τη βιομελ\μια που το ποσοστο αυτο πεφτει κατω απ'το 60% αναλογα με τις εξωτερικες συνθηκες. Η τροφοδοτηση με βιολογικη ζαχαρη γινεται κατοπιν συνενοησης με το ινστιτουτο πιστοποιησης και μονο για την αποφυγη λιμοκτονιας. Αλιμονο αν φτασουμε σ'αυτο σημειο, οι απωλειες ειναι μεγαλες, γιατι η προμηθεια της ξαχαρης αυτης ειναι κατοπιν παραγγελιας,σε ειδικους εισαγωγεις (προελευσεως κυριως απ'το Περου). Ετσι η χρησημοποιηση ατοφιων κερηθρων με μελι και γυρη σφραγισμενα ειναι η καλυτερη λυση. Αυτες φυλασονται ειτε σε ψυγειο απ'τον κηροσκορο, ειτε για αμεση επεμβαση μεσα στο μελισσοκομειο ως δευτερα πατωματα σε μεγαλα μελισσια, διασπαρτα. Θα κανω κι εγω μια ερωτηση: Εχει αναγκη απο ''διεγερτικη τροφοδοσια'' ενα μελισσι υγειης, που ξεχειμασε 8αρι-10αρι, με τις δικες του προμηθειες και με βασιλισσα που σε λιγους μηνες γινεται ενος ετους;